Wydawca treści
Lasy HCVF
Lasy o szczególnych walorach przyrodniczych HCVF (High Conservation Value Forests) wyznaczone przez Nadleśnictwo Dobieszyn zgodnie ze standardami FSC® (SGS-FM/COC-011265) obejmują następujące kategorie obszarów:
HCVF 1– Lasy posiadające globalne, regionalne lub narodowe znaczenie pod względem koncentracji wartości biologicznych, do których zaliczono:
HCVF 1.1. – Obszary chronione – fragmenty lasu specjalnie przeznaczonych do ochrony walorów przyrodniczych bez kompromisu z potrzebami gospodarki leśnej (głównie rezerwaty przyrody).
HCVF 1.2. – Ostoje zagrożonych i ginących gatunków – fragmenty lasu z populacjami gatunków zagrożonych wyginięciem (do tej kategorii zaliczono: ostoje bociana czarnego i orła bielika).
HCVF 2. – Kompleksy leśne odgrywające znaczącą rolę w krajobrazie, w skali krajowej, makroregionalnej lub globalnej – lasy odgrywającą znaczącą rolę w krajobrazie, objęte ochroną ostoi ptaków właściwych dla krajobrazu leśnego, desygnowane jako ostoje roślin ze względu na florę leśną.
HCVF 3. – Obszary obejmujące rzadkie, ginące lub zagrożone ekosystemy (szczególnie obszary objęte inwentaryzacją siedlisk przyrodniczych wykonaną przez LP w 2007 r.).
HCVF 3.1. – Ekosystemy skrajnie rzadkie i ginące – lasy i inne ekosystemy rzadkie, objęte dyrektywą siedliskową (buczyny storczykowe, świetliste dąbrowy, lasy zboczowe, bory, brzeziny i świerczyny bagienne).
HCVF 3.2. – Ekosystemy rzadkie i zagrożone w skali Europy – lasy zagrożone w skali Europy lecz stosukowo pospolite w Polsce (grądy, buczyny, jedliny, łęgi, dolnoreglowe bory jodłowo-świerkowe).
HCVF 4. – Lasy pełniące funkcje w sytuacjach krytycznych (głównie lasy glebochronne i wodochronne spełniające kryteria lasów ochronnych).
HCVF 4.1. – Lasy wodochronne – źródliska rzek i potoków, lasy na obszarach wód podziemnych, lasy wzdłuż cieków wodnych, lasy zalewowe, lasy na terenach górskich i wyżynnych zapobiegające szybkiemu spływowi powierzchniowemu wód deszczowych, lasy na siedliskach wilgotnych i bagiennych.
HCVF 4.2. – Lasy glebochronne – lasy na wydmach śródlądowych, na stromych zboczach jarów, wąwozów i wzgórz, lasy na zboczach o dużym spadku (ponad 35 stopni).
HCVF 6. – Lasy kluczowe dla tożsamości kulturowej lokalnych społeczności – lasy ważne ze względów kulturowych, przyrodniczych lub religijnych dla lokalnych społeczności.
„Sieć lasów o szczególnych walorach przyrodniczych (tzw. HCVF) jest stale aktualizowana, monitorowana, weryfikowana i uzupełniana. Lokalne samorządy i organizacje społeczne mogą włączać się w proces identyfikacji i konsultowaniu zasięgu tych obszarów, w szczególności w odniesieniu do lasów kluczowych dla tożsamości kulturowej lokalnych społeczności. Pomocą i informacjami w tym zakresie służą wszystkie jednostki RDLP w Radomiu”
Mapa z zaznaczonymi lasami o szczególnych walorach przyrodniczych (HCVF) znajduje się w załączniku.
Informacja techniczna dotycząca mapy: Jest to mapa z obsługą warstw w formacie geopdf – aby móc włączać/wyłączać poszczególne warstwy, proszę pobrać mapę i otworzyć w Adobe Acrobat Reader DC). W lewym górnym narożniku mapy znajduje się menu z możliwością włączania/wyłączania poszczególnych kategorii.
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
Hodowla Lasu
Hodowla Lasu
(fot. Edyta Nowicka)
(fot: Grzegorz Drela)
Zasadniczym celem hodowlanym w gospodarstwie leśnym jest uzyskanie takich drzewostanów, które przy określonych warunkach przyrodniczo-leśnych zapewnią trwałość lasów, osiągnięcie zakładanego technicznego celu produkcji oraz spełnianie funkcji pozaprodukcyjnych.
Wymienione cele wyrażone są w postaci przyjętych gospodarczych typów drzewostanów. Wyznaczają one model docelowy drzewostanu, który powinien być osiągnięty w końcu cyklu produkcyjnego.
Podstawą do opracowania zadań gospodarczych z zakresu hodowli lasu były:
- „Zasady Hodowli Lasu" (Zarządzenie nr 99 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 24 grudnia 2002 r.),
- ustalenia I KTG i NTG,
- wytyczne w sprawie doskonalenia gospodarki leśnej na podstawach ekologicznych zawarte w Zarządzeniu Nr 11A Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 11 maja 1999 r.,
- szczegółowe, określone w trakcie terenowych prac urządzeniowych i uzgodnione z nadleśnictwem wskazania gospodarcze, które opracowano kameralnie z uwzględnieniem planu cięć użytków rębnych.
Rozmiar prac z zakresu hodowli lasu
Pielęgnowanie gleby zaprojektowano na wszystkich powierzchniach dotyczących odnowienia lasu(oprócz dolesienia luk), zalesień gruntów porolnych oraz, w odpowiednim rozmiarze, w istniejących uprawach otwartych i podosłonowych, w których konieczność takiego zabiegu stwierdzono podczas prac taksacyjnych.
Do czyszczeń wczesnych przeznaczono powierzchnie odnowień i zalesień na powierzchni otwartej oraz pod osłoną ( na powierzchni zredukowanej), a także projektowanych odnowień na powierzchniach otwartych i pod osłoną. Nie kwalifikowano do nich jedynie powierzchni, które wypadną do wykonania pod koniec okresu gospodarczego tj. na drugich pasach manipulacyjnych i po drugim cięciu.
Czyszczenia późne przewidziano na odpowiednich powierzchniach w istniejących młodnikach łącznie z tymi, które ujęto w planie użytkowania przedrębnego. Czyszczenia późne zaprojektowano także w podrostach oraz w uprawach, które w drugiej części okresu gospodarczego osiągną status młodnika.
Melioracje agrotechniczne projektowano na wszystkich powierzchniach przewidzianych do odnowień i zalesień (za wyjątkiem przypadków, gdzie zabieg ten został już wykonany).
Wszystkie zabiegi pielęgnacyjne w wykazie hodowli ujęto jednorazowo, jednak wykonywać należy je zgodnie z potrzebami pielęgnacyjnymi, nawet kilkukrotnie.
Do odnowień, a szczególnie poprawek, należy używać zdrowego, wyrośniętego, o wyraźnie wykształconym pędzie wierzchołkowym, materiału sadzeniowego.
Do uzupełnień należy używać głównie wielolatek, gwarantujących szybsze uzupełnienie powierzchni.
Źródłem materiału nasiennego są gospodarcze drzewostany nasienne (cz. I, rozdz. 4.9),
W odnowieniach i zalesieniach należy wykorzystywać, w miarę możliwości, istniejące podrosty i zadrzewienia oraz pozostawiać w stanie nienaruszonym, istniejące bagienka i naturalne oczka wodne.
Wskazane jest też, dla wzbogacenia różnorodności gatunkowej, wprowadzanie, tam gdzie to możliwe, gatunków nie występujących w gospodarczych typach drzewostanów, a dobrze czujących się na danych siedliskach. Dotyczy to także gatunków drzew owocowych i jagodowych, których owoce mogą być bazą pokarmową dla ptaków leśnych.