Asset Publisher Asset Publisher

Narciarstwo biegowe

O ile skoki narciarskie to sport dla wyczynowców, to biegać na nartach może prawie każdy. A leśne ścieżki wydają się do tego wręcz stworzone.

Narciarstwo biegowe jest o wiele mniej popularne od zjazdowego, choć łatwiejsze do uprawiania. Nie trzeba wyjeżdżać w góry, nie potrzeba jest infrastruktura z wyciągami i kolejkami (nie trzeba też stać w kolejkach do nich). Wystarczą narty, kijki i rozległy, zaśnieżony teren. No właśnie, zaśnieżony. To zapewne kapryśna aura jest przyczyną małej popularności narciarstwa biegowego. Tras do biegania nie da się sztucznie zaśnieżać, jak to się robi na stokach. Na szczęście, w ostatnich latach przez przynajmniej kilka tygodni w roku można liczyć na dostatek białego puchu...

Gdzie szukać terenów do biegania? Oczywiście w lasach. Nadają się do tego prawie wszystkie szlaki i ścieżki turystyczne wytyczone przez leśników. Samych szlaków pieszych jest dziś w Lasach Państwowych ponad 22 tysiące. Drugie tyle mamy szlaków rowerowych i konnych, które również świetnie mogą służyć temu celowi. W efekcie każdy mieszkaniec Polski, niezależnie w którym zakątku kraju się znajduje, w ciągu 30 minut dojedzie samochodem do miejsca, gdzie da się pobiegać na nartach. O najbliższych trasach można się dowiedzieć z serwisu Czaswlas.pl lub w siedzibie nadleśnictwa.

Zanim pójdziesz do sklepu

Przed inwestowaniem w sprzęt warto najpierw sprawdzić czy to rzeczywiście sport dla nas. Zanim pójdziemy więc do sklepu, najlepiej jest skorzystać z wypożyczalni. W Warszawie za komplet nart z kijami i buty zapłacimy 10-25 zł za godzinę lub 25-60 zł za dobę. W mniejszych miastach ceny są zbliżone do dolnych stawek spotykanych w stolicy.

Decydując się na zakup nart biegowych, najpierw należy sobie zadać pytanie: jak będziemy biegać? Początkujący, na pewno powinien odpuścić sobie narty wyczynowe, dla zawodowców, i raczej nie zastanawiać nad nartami sportowymi, przeznaczonymi do startów w zawodach dla amatorów.
Naukę najlepiej zacząć na nartach klasy turystycznej. Wielu producentów wyróżnia jednak zamiast niej trzy jeszcze węższe kategorie. Narty fitness są przeznaczone dla osób regularnie biegających na nartach, traktujących tę dyscyplinę jako normalną aktywność fizyczną, ale niemających zacięcia sportowego. Rekreacyjne polecane są dla osób, dla których to rodzaj turystyki, jeżdżących czasami poza przygotowanymi trasami, w łagodnym terenie – dlatego narty takie są nieco szersze, by nie zapadały się w śniegu. Deski back country przeznaczone są do poruszania się po trudniejszym terenie. Są nie tylko szersze, ale i krótsze. Często mają wzmacniane krawędzie.

Dla początkujących zdecydowanie najlepszym wyborem będą narty rekreacyjne: stabilniejsze i nieco wolniejsze. Niektórzy firmy oferują też inne narty dla mężczyzn i inne dla kobiet. Te dla pań, poza odmienną kolorystyką, są często nieco sztywniejsze, co ułatwia bieganie.

W jakim stylu

Kolejną ważną sprawą do rozważenia jest styl, którym zamierzamy biegać. Jeśli dopiero zaczynamy naszą przygodę z biegówkami, będzie to z pewnością styl klasyczny. Jest spontaniczny - nasze ciało wykonuje ruchy zbliżone są do tych, co przy chodzeniu lub bieganiu - łatwiejszy do opanowania, niż bardziej - techniczny – styl łyżwowy. Ten może się okazać naturalny dla osób, które regularnie jeżdżą na rolkach - jest o ok. 10-15 proc. szybszy od klasycznego, ale też wymaga od biegacza lepszej kondycji.
Przewaga stylu klasycznego nad łyżwowym polega m.in. na tym, że można nim biegać nawet w kopnym śniegu i w trudnym terenie. Drugi wymaga szerokich i ubitych tras, takich jakie spotkamy w zasadzie tylko na zawodach.

Narty do stylu klasycznego są o 10-20 cm dłuższe od tych do stylu łyżwowego, a kijki o 10-15 cm krótsze. Deski klasyczne są dużo bardziej wygięte (środkowa część unosi się nad podłożem), noski są wyższe, a taliowanie głębsze (ułatwia to skręcanie). Są też elastyczniejsze. Wybierając sprzęt, powinniśmy przyjrzeć się ślizgom. W połowie dostępnych na rynku nart do stylu klasycznego ślizg pod stopą biegacza ma fakturę przypominającą rybią łuskę - taka budowa ślizgu ułatwia narciarzowi odbicie się. W klasycznych ślizg pod stopą trzeba smarować „na trzymanie", a na pozostałej długości - „na poślizg". Narty z rybią łuską na ślizgu są więc łatwiejsze w przygotowaniu, ale też nieco wolniejsze.

Fachowcy nie polecają zakupu nart uniwersalnych. Bieganie na nich sprawi mniej przyjemność, niż na przeznaczonych do konkretnego stylu. Niemożliwe jest też bieganie na przemian różnymi stylami podczas jednego wypadu, bowiem konieczne jest zastosowanie odmiennej techniki smarowania.

Biegówki różnią się od siebie także sztywnością, choć zwykle dotyczy to sprzętu wyczynowego i sportowego. Generalną zasadą jest, że im narciarz jest cięższy i silniejszy, tym sztywniejsze narty może wybrać.

Buty dobieramy do rodzaju nart, których będziemy używać. Przy stylu klasycznym buty są nieco niższe i mają bardziej elastyczną podeszwę niż przy stylu łyżwowym.

Ubrania nie są, na szczęście, tak kosztowną inwestycją, jak w wypadku narciarstwa zjazdowego. Włożyć można ocieplane legginsy, a nawet spodnie rowerowe. Zupełnie natomiast nie sprawdzą się kombinezony, których używamy na stoku narciarskim - są zbyt obcisłe i sztywne, przez co krępują ruchy. Nie ma potrzeby, przynajmniej na początku, inwestować w bardzo drogie kurtki, technologiczne bluzy i termiczną bieliznę. Dopóki nasz bieg na nartach będzie przypominał codzienny spacer, możemy z powodzeniem używać codziennych ubrań, o ile będą chroniły przed wiatrem. Dopiero kiedy zaczniemy uprawiać ten sport intensywnie, pomyślmy o zakupie specjalistycznego stroju.

Spacer na deskach

Bieganie na nartach wpływa na nasz organizm podobnie, jak nordic walking, który przecież powstał jako forma letnich treningów dla… uprawiających bieganie na nartach. Sunąc na biegówkach, wykorzystujemy dwa razy więcej mięśni niż podczas chodzenia, a prawdopodobieństwo nabawienia się kontuzji nie jest większe niż czasie zwykłego chodzenia po śniegu. Już w czasach prehistorycznych mieszkańcy Północnej Europy zaczęli używać czegoś, co przypominało narty, właśnie po to, by ułatwić sobie poruszanie się po pokrytym śniegiem terenie. A we współczesnej Skandynawii każdy, przynajmniej raz w życiu, miał biegówki na nogach.

To doskonały zimowy trening dla tych, którzy na co dzień biegają lub jeżdżą na rolkach, a także świetnym sposób na wzmocnienie nóg dla wszystkich planujących ferie na stoku narciarskim. Szczególnie zdrowe jest uprawianie tego sportu w lesie, gdzie powietrze jest wspaniałe, bez porównania czystsze niż w mieście, w którym przebywamy na co dzień, a cisza i spowite w bieli drzewa podziałają na nas kojąco. Czego chcieć więcej?


Asset Publisher Asset Publisher

Back

I Konkurs Wabienia Drapieżników Łownych – Nadleśnictwo Dobieszyn 2014

I Konkurs Wabienia Drapieżników Łownych – Nadleśnictwo Dobieszyn 2014

Dnia 27 listopada myśliwi, podprowadzający oraz zaproszeni goście spotkali się na Kwaterze Myśliwskiej w Chruściechowie położonej na terenie Ośrodka Hodowli Zwierzyny Nadleśnictwa Dobieszyn, aby przez 3 dni rywalizować o miano najlepszego wabiarza drapieżników. Organizatorem konkursu było Nadleśnictwo Dobieszyn.

Impreza rozpoczęła się od szkolenia, które przeprowadził Prezes Klubu Wabiarzy Zwierzyny Polskiego Związku Łowieckiego – Sekcji Wabienia Drapieżników Sławomir Gabriel Pawlikowski. Wzięło w nim udział około 20 osób, w tym pracownicy nadleśnictwa i RDLP w Radomiu, myśliwi z okolicznych kół łowieckich oraz sympatycy łowiectwa. Program szkolenia obejmował: ogólną charakterystykę gatunków drapieżników łownych na które można polować metodą wabienia, rodzaje wabików wykorzystywanych w wabieniu drapieżników, technikę wabienia oraz taktykę polowań na drapieżniki metodą wabienia.

Szczególne zainteresowanie wśród uczestników szkolenia wzbudziła olbrzymia kolekcja wabików należących do instruktora. Na zakończenie Sławomir Gabriel Pawlikowski wraz ze Stanisławem Krokiem myśliwym z koła łowieckiego „Rogacz" z ZO w Nowym Sączu zaprezentowali spektakularny pokaz wabienia zwierzyny łownej.

„Polowanie metodą wabienia przy użyciu naturalnych wabików (wykonanych z drewna, metalu plastiku oraz kości zwierząt np. zająca lub bażanta) jest najstarszą i jednocześnie jedną z najbardziej wymagających metod polowania- mówił Sławomir Pawlikowski- Metoda ta zwana jest inaczej sztuką wabienia. Wymaga od myśliwego cierpliwości, precyzji, a przede wszystkim umiejętności słuchania i naśladowania muzyki lasu".

O tym, że sztuka wabienia nie jest łatwa i można się jej uczyć miesiącami przekonali się myśliwi jeszcze tego samego dnia w terenie.

Konkurs odbył się w miłej i przyjaznej atmosferze. Pomimo niesprzyjających warunków pogodowych, ośmiu myśliwych wraz z podprowadzającymi wychodziło czterokrotnie do łowiska w poszukiwaniu drapieżników. Do ich dyspozycji przygotowano osiem rewirów o powierzchni od 600 do 800 ha, obejmujących swym zasięgiem zarówno pola uprawne, łąki, las, jaki nieużytki. Przydzielenie rewiru, na którym dany uczestnik polował odbyło się w drodze losowania.

Śliny wiatr o zmiennym kierunku niewątpliwie wpłynął na wynik konkursu. Na pokocie 29 listopada ułożono trzy lisy. Najskuteczniejszymi wabiarzami okazali się Adam Chmiel - pracownik Nadleśnictwa Dobieszyn, który pozyskał dwa lisy i otrzymał miano Króla Polowania oraz Stanisław Krok (Vice Król Polowania), który upolował jednego lisa. Wszyscy uczestnicy konkursu otrzymali z rąk Nadleśniczego Nadleśnictwa Dobieszyn - Mariusza Sołtykiewicza nagrody i dyplomy. Sponsorem dodatkowych nagród - amunicji dla Króla i Vice Króla Polowania - była Fabryka Amunicji Myśliwskiej FAM PIONKI Sp. z o. o.

Sponsorowi dziękujemy, a zwycięzcom jeszcze raz gratulujemy.

„Konkurs wabienia drapieżników nie służył tylko i wyłącznie rywalizacji. Celem podjętej przez nas inicjatywy jest propagowanie polowań z wabikiem na drapieżniki łowne jako jednej z metod ograniczania ich nadmiernej liczebności na terenach obwodów łowieckich, w których prowadzone są działania zmierzające do odbudowy miejscowych populacji zająca i kuropatwy- powiedział na zakończenie Mariusz Sołtykiewicz.