Webcontent-Anzeige
Ścieżki przyrodniczo-edukacyjne
„Szlakiem Puszczańskich Dębów”. Dużą część lasów Nadleśnictwa Dobieszyn stanowi Puszcza Stromiecka. Według opracowania prof. Ryszarda Zaręby historyczny zasięg Puszczy obejmowały tereny pomiędzy rzeką Pilicą, Wisłą a Radomką, zaś od zachodniej strony ograniczała je droga z Białobrzegów do Jedlińska. Ścieżka została założona z myślą o grupach pomnikowych dębów, które możemy podziwiać wędrując jej szlakiem.
„Puszcza Stromiecka wczoraj, dziś, jutro”. Szlakiem można wędrować w trzech wariantach. Dwoma trasami w kształcie pętli, krótka około 3 km i długa – 7 km oraz trasą pomiędzy PKP Dobieszyn i Strzyżyna. Dwiema ostatnimi trasami można również swobodnie poruszać się na rowerze. Rozpoczynając lub kończąc zwiedzanie lasu pętlami, można skorzystać z zielonej klasy. Znajduje się tu wiata z ławkami oraz miejsce na rozpalenie ogniska. Początek ścieżki przebiega wzdłuż rezerwatu Starodrzew Dobieszyński przywołując na myśl dawne ostępy Puszczy Stromieckiej. Wędrując dalej można obserwować jak wygląda gospodarowanie lasem w chwili obecnej. Jednym z punktów ścieżki jest szkółka leśna, która zaopatruje nasze lasy w sadzonki drzew i krzewów.
„Lasy Puszczy Stromieckiej a wojna”. Ścieżka ta została opracowana z myślą o edukacyjnej roli jaką mogą odegrać lasy terenu dawnego przyczółka Warecko-Magnuszewskiego. Ścieżka ma około 8 km i jednym z punktów jest zielona klasa, gdzie można odpocząć, Mauzoleum w Studziankach Pancernych, mogiły oraz okopy i transzeje, przypominające o toczących się tu przed laty wojennych starciach. Wędrówka tym szlakiem to także możliwość podziwiania bogactwa przyrodniczego naszych lasów. Część szlaku przebiega wzdłuż rezerwatu Dęby Biesiadne.
„Bory sosnowe okolic Warki”. Ścieżkę można przebyć na pieszo lub rowerem w dwóch wariantach pętli o długości około 5 km każda. Oprócz podziwiania walorów przyrodniczych tutejszych lasów spotkać możemy miejsca historyczne: mogiły żołnierzy poległych w czasie wojny oraz głaz pamiątkowy – miejsce pożegnania Marszałka Józefa Piłsudskiego przez leśników w jego ostatniej drodze na Wawel.
Asset Publisher
Asset Publisher
Hodowla Lasu
Hodowla Lasu
(fot. Edyta Nowicka)
(fot: Grzegorz Drela)
Zasadniczym celem hodowlanym w gospodarstwie leśnym jest uzyskanie takich drzewostanów, które przy określonych warunkach przyrodniczo-leśnych zapewnią trwałość lasów, osiągnięcie zakładanego technicznego celu produkcji oraz spełnianie funkcji pozaprodukcyjnych.
Wymienione cele wyrażone są w postaci przyjętych gospodarczych typów drzewostanów. Wyznaczają one model docelowy drzewostanu, który powinien być osiągnięty w końcu cyklu produkcyjnego.
Podstawą do opracowania zadań gospodarczych z zakresu hodowli lasu były:
- „Zasady Hodowli Lasu" (Zarządzenie nr 99 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 24 grudnia 2002 r.),
- ustalenia I KTG i NTG,
- wytyczne w sprawie doskonalenia gospodarki leśnej na podstawach ekologicznych zawarte w Zarządzeniu Nr 11A Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 11 maja 1999 r.,
- szczegółowe, określone w trakcie terenowych prac urządzeniowych i uzgodnione z nadleśnictwem wskazania gospodarcze, które opracowano kameralnie z uwzględnieniem planu cięć użytków rębnych.
Rozmiar prac z zakresu hodowli lasu
Pielęgnowanie gleby zaprojektowano na wszystkich powierzchniach dotyczących odnowienia lasu(oprócz dolesienia luk), zalesień gruntów porolnych oraz, w odpowiednim rozmiarze, w istniejących uprawach otwartych i podosłonowych, w których konieczność takiego zabiegu stwierdzono podczas prac taksacyjnych.
Do czyszczeń wczesnych przeznaczono powierzchnie odnowień i zalesień na powierzchni otwartej oraz pod osłoną ( na powierzchni zredukowanej), a także projektowanych odnowień na powierzchniach otwartych i pod osłoną. Nie kwalifikowano do nich jedynie powierzchni, które wypadną do wykonania pod koniec okresu gospodarczego tj. na drugich pasach manipulacyjnych i po drugim cięciu.
Czyszczenia późne przewidziano na odpowiednich powierzchniach w istniejących młodnikach łącznie z tymi, które ujęto w planie użytkowania przedrębnego. Czyszczenia późne zaprojektowano także w podrostach oraz w uprawach, które w drugiej części okresu gospodarczego osiągną status młodnika.
Melioracje agrotechniczne projektowano na wszystkich powierzchniach przewidzianych do odnowień i zalesień (za wyjątkiem przypadków, gdzie zabieg ten został już wykonany).
Wszystkie zabiegi pielęgnacyjne w wykazie hodowli ujęto jednorazowo, jednak wykonywać należy je zgodnie z potrzebami pielęgnacyjnymi, nawet kilkukrotnie.
Do odnowień, a szczególnie poprawek, należy używać zdrowego, wyrośniętego, o wyraźnie wykształconym pędzie wierzchołkowym, materiału sadzeniowego.
Do uzupełnień należy używać głównie wielolatek, gwarantujących szybsze uzupełnienie powierzchni.
Źródłem materiału nasiennego są gospodarcze drzewostany nasienne (cz. I, rozdz. 4.9),
W odnowieniach i zalesieniach należy wykorzystywać, w miarę możliwości, istniejące podrosty i zadrzewienia oraz pozostawiać w stanie nienaruszonym, istniejące bagienka i naturalne oczka wodne.
Wskazane jest też, dla wzbogacenia różnorodności gatunkowej, wprowadzanie, tam gdzie to możliwe, gatunków nie występujących w gospodarczych typach drzewostanów, a dobrze czujących się na danych siedliskach. Dotyczy to także gatunków drzew owocowych i jagodowych, których owoce mogą być bazą pokarmową dla ptaków leśnych.